Kolegiata Świętej Trójcy ufundowana została przez Stanisława Albrechta Radziwiłła i wybudowana w 1 połowie XVII wieku. Jest to unikalny zabytek z okresu baroku na terenach dawnej Rzeczypospolitej, zabytek najwyższej klasy europejskiej z bezcennym wyposażeniem wnętrza w ołtarze i nagrobki rodziny Radziwiłłów. Świątynia uznawana była za najpiękniejszy polski kościół na Wołyniu. Po zakończeniu II wojny światowej tereny archidiecezji lwowskiej, diecezji łuckiej i częściowo przemyskiej zostały wcielone do Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Sowieckiej. Władze powróciły do walki z religią i kościołem katolickim. Parafia ołycka została rozwiązana i rozpoczęła się systematyczna dewastacja świątyni, zamienionej na stajnię dla miejscowego kołchozu. Dopiero w roku 1991 władze ukraińskie przekazały kościół wspólnocie wiernych i znów jest on miejscem kultu religijnego.

Prace restauratorsko-konserwatorskie w kościele są największym i najtrudniejszym wyzwaniem stojącym przed Fundacją. Stan wyposażenia kościoła, jak i stan samej bryły budowli jest katastrofalny. Realizacja prac będzie trwała przez wiele lat.

W 2013 roku przeprowadzone zostały prace badawcze, które objęły między innymi: statykę budynku, stan zachowania dachu i więźby dachowej oraz elementów wyposażenia (rzeźb, ołtarzy i epitafiów). Przeprowadzono również badania kolorystyki budynku oraz pozostałości nielicznych malowideł ściennych. Na podstawie uzyskanych ekspertyz w 2014 roku udało się przeprowadzić pierwsze prace ratunkowe, dzięki którym kolegiacie nie grozi już katastrofa budowlana. W roku 2014 wzmocniona została konstrukcja bryły kolegiaty (za pomocą prętów stalowych i opasek z włókna węglowego), odbudowano zdewastowane przypory (wschodnią i zachodnią) oraz stworzono system odprowadzania wód opadowych i zamontowano system rynien i rur spustowych.

Prace remontowo konserwatorskie w kolegiacie prowadzone były przez firmę Lehbud z Warszawy, pod nadzorem mgr. inż. Romana Parucha. Prace przy odprowadzaniu wód opadowych realizowała firma BTM Jurkiewicz pod kierunkiem dr. inż. Ryszarda Jurkiewicza.

Koordynatorami prac w Ołyce byli dr Michał Laszczkowski oraz Aleksy Łoziński. Projekt wspierany był przez Konsulat Generalny RP w Łucku.

W latach 2013–2014 zadanie realizowane było dzięki środkom Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznanych Fundacji w ramach Programu „Dziedzictwo Kulturowe”, Priorytet: „Ochrona dziedzictwa kulturowego za granicą”, a w roku 2014 także dzięki środkom Ministra Spraw Zagranicznych przyznanych bezpośrednio Towarzystwu Tradycji Akademickiej (partnerowi Fundacji) w ramach Konkursu „Współpraca z Polonią i Polakami za granicą w 2014 roku”.

Wart podkreślenia jest fakt, że system rur spustowych i rynien został sfinansowany z darowizny prywatnej.